โดย... อ้อมทิพย์ ศรีสุวรรณ์ / หัวหน้าตึกเฮเลนนิวแมน 3 Nursery
ครั้งหนึ่ง เมื่อไม่นานมานี้... กีฬาโบกห่วง เป็นที่นิยมกันอย่างแพร่หลายทั้งในและนอกโรงพยาบาล และตัวผู้เขียนเอง ก็ได้ซื้อหามาครอบครองไว้หนึ่งห่วง (แม้ว่าจะมีห่วงยางรอบเอวส่วนตัวไว้หลายห่วงก็ตาม) แต่เมื่อมองดูคนอื่นเขาเล่นฮูลาฮุปกันอย่างสนุกสนานแล้วเจ้าห่วงยางส่วนตัวรอบเอวจะเริ่มหายไป หายไป และหายไป ฮูลาฮุป ก็นับเป็นทางเลือกที่น่าสนใจและเป็นประโยชน์ต่อสุขภาพอย่างยิ่ง แต่เมื่อนานวันเข้า...เจ้าห่วงฮูลาฮุปอันกลม ๆ นั้น กลับไม่เคยได้หมุนวนรอบ ๆ เอวของเจ้าของเลยซักครั้ง ความที่พอคล้องปุ๊บก็หล่นปั๊บ จนมัวแต่ก้ม ๆ เก็บ ๆ เหวี่ยง ๆ จนเวียนหัว เจ้าห่วงน้อยก็เลยถูกวางเก็บไว้บนชั้นเก็บของอย่างเดียวดายโดยไร้คนเหลียวแล. ของบางอย่างเมื่อเฝ้ามองดูคนอื่นเล่นหรือทำแล้วดูช่างง่ายดายจริง ๆ หากแต่เมื่อได้ลงมือทำด้วยตัวเองแล้ว กลับยากยิ่งจนถอดใจ เหมือนกับว่าความพยายามอยู่ที่ไหนความลำบากอยู่ที่นั่น.
แต่แล้วเมื่อวันทำ 5 ส. มาถึง เจ้าห่วงฮูลาฮุปก็ได้กลับมาทำหน้าที่ของมันอีกครั้งเพราะเมื่อผู้ชายที่หามีเอวไม่หาเจ้าห่วงอันนั้นเจอ เขาก็เริ่มต้นหมุน ๆ เหวี่ยง ๆ โยกเยกอย่างตั้งอกตั้งใจ แม้ว่าจะใช้เวลานานถึงสามวัน
และแล้ว... ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จก็อยู่ที่นั่นเป็นจริง. เขาสามารถแกว่งฮูลาฮุปได้อย่างสง่างามแทบไม่น่าเชื่อไม่น่าเป็นไปได้ ใคร ๆ ก็เล่นฮูลาฮุปได้จริง ๆ ถ้ามีความตั้งใจ
ดังนั้นในเย็นวันต่อมา ฮูลาฮุปจึงกลับมาเกิดใหม่ได้อีกครั้ง แรกที่เริ่มเหวี่ยงหมุนเก้ ๆ กัง ๆ บ้าง ตกบ้าง หล่นบ้าง ก็ไม่ท้อถอย เพราะในใจคิดไว้เพียงว่า ฉันต้องทำได้ไม่เห็นจะยาก ใคร ๆ ก็ทำได้ ฉะนั้นฉันต้องทำได้ ซึ่งเป็นความคิดตรงกันข้ามกับตอนเริ่มฝึกเล่นครั้งแรกโดยสิ้นเชิง (ครั้งที่เริ่มฝึกแรก ๆ มัวแต่คิดว่ายากจัง...ฉันทำไม่ได้หรอก) แต่เมื่อเปลี่ยนความคิดใหม่ ตั้งเป้าหมายชัดเจน การเล่นฮูลาฮุปก็ไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไป
เรื่องฮูลาฮุป...ทำให้นึกถึงหนังของวอลย์ดีสนีย์ที่เคยดูมาเรื่องหนึ่ง ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกจะชื่อัศวินผู้พิทักษ์ ที่เป็นเรื่องราวของนกฮูกที่กล้าหาญตัวหนึ่่่่่่่่่ง เมื่อตอนที่ยังเป็นลูกนกหัดบิน นกฮูกตัวน้อยโผบินจากกิ่งหนึ่งไปยังอีกกิ่งหนึ่งของต้นไม้ใหญ่ได้อย่างคล่องแคล่วว่องไว เวลาพุ่งโฉบเหยื่อแม่นยำตรงเป้าหมายทุกครั้ง ตรงกันข้ามกับนกฮูกตัวพี่ที่มัวแต่ละล้าละลังหวาดกลัวไม่กล้าออกจากรัง และพลัดตกลงมาจากกิ่งไม้ฝึกบินครั้งแล้วครั้งเล่า เพราะมัวแต่มองที่ว่างข้างล่างอันสูงลิบลิ่วด้วยใจระทึุก เวลาฝึกล่าเหยื่อก็ปล่อยโอกาสให้หลุดลอยไปครั้งแล้วครั้งเล่า
จนในที่สุด เจ้านกฮูกตัวน้องต้องแอบกระซิบตัวพี่เบา ๆ ว่า "ฉันจะบอกเคล็ดลับให้พี่ข้อหนึ่งล่ะ... ว่าเวลาฉันโผบินจากกิ่งหนึ่งไปสู่อีกกิ่งหนึ่งนะ ฉันไม่ได้มองลงไปบนพื้นดินไกลลิบใต้ต้นไม้ ไม่ได้มองใบไม้ที่บังตาหรือมองว่าเหยื่อจะวิ่งหนีหาย ฉันมีกิ่งไม้กิ่งใหม่ที่ฉันจะโผบินไปเกาะไว้ในใจ ฉันมองเห็นเหยื่ออยู่ใต้กรงเล็บของฉันเรียบร้อยแล้ว สิ่งสำคัญคือ มองตรงเป้าหมายอย่าวอกแวก ... นกฮูกตัวนั้น กระซิบบอกอะไรกับเราบ้าง ...
ข้อควรคิดจากมัทธิว เรื่องพระเยซูทรงดำเนินบนทะเลให้บรรดาสาวกและท่านเปโตรได้เห็นการอัศจรรย์ คือ มัทธิวบทที่ 14 ข้อ 28-31 ว่าไว้ว่า ฝ่ายเปโตรจึงทูลตอบพระองค์ว่า "พระองค์เจ้าข้า ถ้าเป็นพระองค์แน่แล้ว ขอทรงโปรดบอกให้ข้าพระองค์เดินบนน้ำไปหาพระองค์" พระองค์ตรัสว่า "มาเถิด" เปโตรจึงลงจากเรือเดินบนน้ำไปหาพระเยซู แต่เมื่อเขาเห็นลมพัดแรงก็กลัวและเมื่อใกล้จะจมก็ร้องว่า "พระองค์เจ้าข้า ช่วยข้าพระองค์ด้วย" ทันใดนั้นพระเยซูทรงเอื้อมพระหัตถ์จับเขาไว้แล้วตรัสว่า "ท่านสงสัยทำไม ท่านช่างมีความเชื่อน้อยเสียจริง"
นอกจากเป้าหมาย สิ่งสำคัญคือความเชื่อว่า แล้วเราจะไปถึงเป้าหมายนั้น
ปล. เหตุที่ใช้ชื่อเรื่อง ฮูลาฮุปบำบัด เพราะนอกจากฮูลาฮุปจะเป็นการออกกำลังกายส่ายสะโพกโยกเอวทำให้ร่างกายแข็งแรงแล้ว อีกประการหนึ่งเป็นเพราะนักกายภาพบำบัดของโรงพยาบาลแมคคอร์มิคเป็นต้นเหตุแห่งการแพร่ระบาด....ฮูลาฮุป....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น